[Η παρακάτω ομιλία δόθηκε από την Αλίντα Χήντερ (Alinda Heder) στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λόγου και Επιχειρηματολογίας των Ελληνικών Λυκείων νωρίτερα αυτό το χρόνο.]
Είμαι μέλος της γενιάς που αποκαλείται «η γενιά της χιλετίαςs», ή όπως το λέμε στα αγγλικά είμαι «millennial”. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει ότι υποτίθεται ότι έχω μια αίσθηση για τον ψηφιακό κόσμο, και έχω μια γενική δυσπιστία στους θεσμούς και στους κυβερνώντες. Σημαίνει, επίσης, ότι οι φίλοι μου και εγώ έχουμε μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου δεν περιμένουμε τίποτα να διαρκεί για πάντα. Κάθε τι είναι παροδικό. Είναι σαν να περιμένουμ να εμφανιστεί σύντομα η έκδοση 7.2 ή 7.3. Είναι βέβαια αλήθεια ότι κάποια πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Ας δούμε τις απίστευτες τεχνολογικές και ιατρικές προόδους που επιτελούμε. Αλλά αυτά που ηχούν πιο δυνατά στα αυτιά των νέων της ηλικίας μου για ολόκληρη τη ζωή μας είναι πράγματα όπως η τρομοκρατία, η κρατική διαφθορά, η αίσθηση της αυξανόμενης απελπισίας, ακόμα και η αυτοκτονία. Βιώνω αυτά τα πράγματα από πρώτο χέρι. Είχα φίλους που έδωσαν μόνοι τους τέλος στη ζωή τους, έχω παρακολουθήσει πρόσφυγες να φτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά , και βλέπω και ένα άλλο είδος φόβου με τη μορφή ενός έθνους όπως η Συρία -- η οποία αυτοκαταστρέφεται.
Είμαι μόνο 17 χρονών, αλλά μπορώ να δω το τι συμβαίνει, τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Ελπίζω, λοιπόν, ότι δεν θα με θεωρήσετε αφελή όταν λέω ότι όσο σκοτεινά και μπερδεμένα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, πιστεύω πως θα τα ξεπεράσουμε. Πάντα η ανθρωπότητα τα καταφέρνει, και το λέω αυτό όχι επειδή είμαι «Millennial» και νομίζω ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να πατήσουμε το κουμπί επανεκκίνησης, σαν να είναι κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Αναγνωρίζω ότι κάθε γενιά στην ανθρώπινη ιστορία κληρονομεί δύσκολα και δυσεπίλυτα προβλήματα. Αλλά λέω ότι θα τα ξεπεράσουμε, γιατί η γενιά μου κληρονομεί επίσης και τη οικογένεια, που είναι το πιο ανθεκτικό κομμάτι από αυτά που κληρονομούμε. Η οικογένεια είναι η απάντηση. Επιτρέψτε μου να σας πω το γιατί.
Όταν ήμουν 12 ετών, η φίλη μου η Έμα και εγώ παρουσιάσαμε σε μια σχολική εκδήλωση επιστήμης, μια μοντέρνα, αντιπυρική πυτζάμα: κάτι που θεωρήσαμε ζωτικής σημασίας για το μέλλον της ανθρωπότητας. Είχαμε κάνει τη μικρή παρουσίασή μας στους κριτές και τους δασκάλους και σε καθένα που πέρασε, και είχαμε προχωρήσει στον τελικό γύρο. Αλλά δεν αισθάνθηκα ότι όλα αυτά είχαν πραγματική σημασία μέχρι που είδα την οικογένειά μου να περνά τις πόρτες της αίθουσας που λάμβανε χώρα η εκδήλωση.
Δύο χρόνια αργότερα, καθόμουν σε ένα πιάνο με ουρά φορώντας το καλύτερό μου φόρεμα, πάνω σε μια σκηνή, περικυκλωμένη από μια συμφωνική ορχήστρα και με ένα ακροατήριο στην αίθουσα συναυλιών που περίμενε τις πρώτες νότες. Το μυαλό μου ζαλιζόταν και τα χέρια μου έτρεμαν καθώς ετοιμαζόμουν να παίξω το 8ο Κοντσέρτο του Μότσαρτ. Τα μάτια μου σάρωναν την σκοτεινή αίθουσα για να δουν τη μαμά και τον μπαμπά και τους αδελφούς μου και την αδελφή μου, και ήταν εκεί. Η παράσταση δόθηκε.
Πάλι δύο χρόνια αργότερα, και στέκομαι ανάμεσα σε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, ένα ασθενοφόρο και ότι είχε απομείνει από το τρακαρισμένο μου αυτοκίνητο. Ένα αγόρι από το σχολείο μου είχε παραβιάσει τον κόκκινο σηματοδότη και χτύπησε στη μέση του αυτοκινήτου μου. Και τα δύο αυτοκίνητα καταστράφηκαν και εγώ ήμουν σοκαρισμένη, αλλά ως εκ θαύματος, ακόμα ζωντανή. Το μόνο που πραγματικά ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να έρθει ο μπαμπάς και να με πάρει σπίτι. Και το έκανε.
Είναι απίστευτο το πόσο ισχυρό μπορεί να είναι κάτι τόσο συνηθισμένο όσο είναι η οικογένεια, αλλά είναι ένα είδος πανάκειας. Οι άνθρωποι της οικογένειας είναι αυτοί που εμφανίζονται κάθε φορά, για ό, τι χρειαζόμαστε, είτε πρόκειται για ένα ακροατήριο ή ένα ασθενοφόρο. Αφήνουν τη δουλειά τους, αφήνουν το σχολείο και τόσα πολλά άλλα πράγματα, για να είναι εκεί που τους χρειαζόμαστε, όταν τους χρειαζόμαστε. Η οικογένειά μου με δίδαξε ότι έχω σημασία.
Αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο από τους εαυτούς μας. Χάρη σε κάποιο μεγάλο σχέδιο, το να αποτελούμε μέρος μιας οικογένειας, εσείς και εγώ μαθαίνουμε όχι μόνο ότι έχουμε σημασία, αλλά μαθαίνουμε άλλο ένα ουσιαστικό μάθημα για το τι σημαίνει να είναι κάποιος άνθρωπος-- ότι δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Άλλοι άνθρωποι έχουν σημασία. Μερικές φορές - στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές στην οικογενειακή ζωή – δεν είμαστε εμείς το πιο σημαντικό τρέχων μέλημα. Ανά πάσα στιγμή υπάρχει κάποιος άλλος που είναι πιο πεινασμένος, πιο πληγωμένος, ή σε μεγαλύτερη κρίση. Και επειδή είναι μέρος της ζωής μας, μέρος του ποιοί είμαστε, μαθαίνουμε να θυσιάζουμε τις δικές μας επιθυμίες για τις ανάγκες τους. Πρώτον, βλέπουμε τους γονείς μας να κάνουν αυτό για εμάς και, στη συνέχεια, χάρη σε αυτήν την καταπληκτική μικρή ομάδα που λέγεται οικογένεια και σε όλα όσα μας κληροδοτεί, ακολουθούμε το παράδειγμά τους. Μαθαίνουμε συμπόνια, συγχώρεση και υπομονή. Είναι μέσα από τις οικογενειακές εμπειρίες που έχουμε την καλύτερη ευκαιρία για να μάθουμε να είμαστε ανθρώπινοι.
Λίγα λεπτά πριν, με τη σοφία των 17 χρόνων μου, με τόλμη υποστήριξa ότι η οικογένεια είναι η ελπίδα για αυτά που βασανίζουν και στενοχωρούν τον κόσμο μας. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι μια πρωτότυπη ιδέα. Ισχυρότερες και σημαντικότερες φωνές από τη δική μου, με γενεές παιδιών και εγγονιών πίσω τους, έχουν πει το ίδιο πράγμα. Η οικογένεια είναι εκεί από όπου ξεκίνησαμε όλοι. Είναι, επίσης, εκεί όπου όχι μόνο θα επιβιώνουμε, αλλά και ευημερούμε.
H φωνή μου μιλά για κάτι που είναι προφανές σε μερικούς, και το οποίο χρειάζονται απεγνωσμένα αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν. Αντί να σπαταλούμε περισσότερα χρήματα σε ψυχιάτρους, αστυνομία και φυλακές, ας δώσουμε στην οικογένεια μια ευκαιρία και λίγη περισσότερη υποστήριξη. Αντί να τελούμε λιγότερους γάμους και να κάνουμε λιγότερα παιδιά, ας θυμηθούμε ότι ο επόμενος μεγάλος, ευγενικός και συμπονετικός ηγέτης θα προέλθει από μια οικογένεια. Οι μελέτες δείχνουν ότι οι έφηβοι που περνούν χρόνο και επικοινωνούν με την οικογένειά τους μειώνουν η και αποφεύγουν τελείως την κατανάλωση αλκοόλ και τη χρήση καπνού και ναρκωτικών. Οι έφηβοι που επικοινωνούν με τους γονείς τους θα έχουν καλύτερη ακαδημαϊκή επίδοση. Οι νέοι που έχουν στενές σχέσεις με τους γονείς τους είναι λιγότερο πιθανό να εκδηλώσουν βία και να συμμετάσχουν σε εγκληματικές δραστηριότητες.
Είμαι νέα και το ξέρω. Υπάρχουν πολλά άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο, και το ξέρω. Αλλά ένα πράγμα που μπορεί να είναι σταθερό και εποικοδομητικό είναι η οικογένεια. Η οικογένειά μου μου έδωσε μια θέση, μια προοπτική και μέλλον. Η οικογένεια θα ευλογήσει τα άτομα, τις κοινότητες και τα έθνη που αναζητούν ταυτότητα και προοπτική. Οι οικογένειες μας διδάσκουν ότι είμαστε σημαντικοί. Οι οικογένειες μας διδάσκουν ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι σημαντικοί. Το γεγονός είναι ένα: οι οικογένειες είναι σημαντικές.