Η Κύπρος ήταν το σπίτι μου για τα δύο τελευταία χρόνια , και όπως με κάθε τι καινούργιο, έχω μάθει πολλά. Σε αυτό το κείμενο ελπίζω να περιγράψω μερικά από αυτά που έμαθα.
Πρώτον: Η στάση μας απέναντι στη ζωή έχει μεγάλη σημασία
Γενικά στην ζωή είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο αποφασίζουμε να είμαστε. Είμαι πολύ ευγνώμων για τΙς συναντήσεις που είχα στη Λευκωσία με μια γυναίκα που δεν είχε σχεδόν τίποτα απó τα πράγματα αυτού του κόσμου. Όμως, η πίστη της την κράτησε χαρούμενη σε κάθε περίσταση, και γι’αυτό ο θησαυρός της θα είναι στους ουρανούς. Έχω και έναν άλλο φίλο που αν και έχει πολλά προβλήματα υγείας, κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθά τους συνανθρώπους του. Αυτός λοιπόν έχει βιώσει αυτό που είπε ο βασιλιάς Βενιαμίν από παλιά: «Θα επιθυμούσα να συλλογιστείτε την ευλογημένη και ευτυχισμένη κατάσταση εκείνων που τηρούν τις εντολές του Θεού. Γιατί ιδέστε είναι ευλογημένοι.»
Το έχω δει με τα δικά μου μάτια: Αν επιθυμούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, όχι όπως διδάσκει ο κόσμος, αλλά όπως έχει ορίσει ο Θεός, τότε ενεργώντας με πίστη, θα έχουμε ευτυχία.
Δεύτερον: Τα πιό χορταστικά γεύματα είναι τα πνευματικά και όχι τα υλικά.
Μια φίλη μου είπε ότι το σουβλάκι κάνει τον κόσμο να γυρνάει. Είχε δίκιο, σε ένα βαθμό όμως, διότι το σουβλάκι δεν είναι τα πάντα. Όλοι εμείς που έχουμε ζήσει στην Κύπρο, γνωρίζουμε πως το φαγητό είναι καταπληκτικό. Αλλά αν και αγαπάω το σουβλάκι, τα καλύτερα γεύματα που είχα ήταν αυτά που δεν περιλάμβαναν ούτε λίγο φαγητό. Ήταν εδώ στην Κύπρο που ανέπτυξα μια αγάπη για τις γραφές. Πρέπει να βασιζόμαστε στο Λόγο το Θεού και όχι στη σοφία των ανθρώπων. Ένας φίλος από τη Λάρνακα είναι μάγειρας. Έχει μεγάλο χάρισμα σε αυτό. Είναι πολύ δύσκολο να πάει κάποιος στο σπίτι του χωρίς να φάει κάτι νόστιμο από την κουζίνα του. Το γνωρίζω αφού γευμάτισα εκεί πολλές φορές. Όμως οι πιό χορταστικές στιγμές στο σπίτι του ήταν οι συζητήσεις για το ευαγγέλιο. Θυμάμαι ένα βράδυ που είπε πολύ απλά: « Χωρίς την πανοπλία του Θεού είσαι γυμνός, και αυτό πονάει.» Δεν θα ξεχάσω τα γεύματα που είχα εκεί, και δεν θα ξεχάσω αυτό που με δίδαξε αυτός ο πολύ σοφός φίλος.
Τρίτον: Η πίστη αρχίζει με ένα βήμα,
Ερχόμενος από την Αγγλία στην Κύπρο ήταν μια πολύ παράξενη στιγμή για εμένα. Ήξερα ότι πολλά επρόκειτο να αλλάξουν μακριά από σπίτι, σε ένα κλίμα, μια κουλτούρα, και μια χώρα που ήταν άγνωστα. Όλα αυτά ήταν αρκετά σημαντικοί λόγοι για να επιστρέψω στο σπίτι μου αμέσως, όμως η πίστη μου ότι αποστάλθηκα από έναν προφήτη έκανε τη μεγάλη διαφορά. Χρειαζόταν να βαδίσω σ'αυτά που ήδη πίστευα, αντί να φοβάμαι τα άγνωστα. Αυτός ο τρόπος, να προχωρώ με την πίστη που έχω αντί να περιμένω φοβισμένος, με έχει ευλογήσει πάρα πολύ και το έχω δει να συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο και στις ζωές άλλων.
Πριν έρθω στην Κύπρο πίστευα ότι ερχόμουν να κάνω το έργο του Θεού. Τώρα που φεύγω, ξέρω ότι ήμουν εδώ κάνοντας το έργο Του, και είδα να με βοηθά συνεχώς.
Αυτό το έργο με το οποίο ασχολούμαστε είναι ιερό, και όπως είπε ο βασιλιάς Βενιαμίν «όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας, είστε απλώς στη υπηρεσία του Θεού». Ο Θεός ευλογεί αυτούς που Τον υπηρετούν.