Στην Ελληνική Ιστορία, περίπου το 480π.Χ., οι ελληνικές πόλεις-κράτη συμμάχησαν για να αντιμετωπίσουν την εισβολή των Περσών υπό των βασιλιά Ξέρξη τον 1ο. Οι 300 Σπαρτιάτες και οι 700 Θεσπιείς με αρχηγό τον βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα, παρά την ηρωϊκή τους αντίσταση στις Θερμοπύλες, μόνο κατάφεραν να καθυστερήσουν την προέλαση των περσικών δυνάμεων. Παρόλ’αυτά, η σκληρή αυτή αντίσταση ανάγκασε τον Ξέρξη να βιαστεί ώστε να αποκτήσει την κυριαρχία στη θάλασσα όσο το δυνατό νωρίτερα. Αυτό οδήγησε στη μεγάλη ναυμαχία στη Σαλαμίνα.
Η ναυμαχία έλαβε χώρα στα στενά που σχηματίζονται μεταξύ της νήσου Σαλαμίνας και των ακτών της Αττικής. Εκεί, ο μικρότερος Ελληνικός στόλος, αποτελούμενος από 370-380 τριήρεις από τις ελληνικές πόλεις, επιτέθηκε και κατατρόπωσε τον πολύ μεγαλύτερο Περσικό (που είχε πάνω από 1200 πλοία). Ο Ελληνικός στόλος, οργανωμένος σε τρεις αρμάδες, επιτέθηκε στα περσικά πλοία καθώς αυτά έμπαιναν στα στενά της Σαλαμίνας από τη δυτική πλευρά. Η επίθεση ανάγκασε τα προπορευόμενα περσικά πλοία να υποχωρήσουν, προξενώντας σύγχιση και χάος σε αυτά που ακολουθούσαν, εξαιτίας της αδυναμίας τους να ελιχθούν στο στενό χώρο και να αντεπιτειθούν.
Στο τέλος, ένα μόνο υπόλειμμα του Περσικού στόλου διασώθηκε και διέφυγε. Η μεγάλη αυτή ναυμαχία, σε συνδυασμό με την σθεναρή αντίσταση στην ξηρά, προκάλεσε τη διακοπή της περσικής εισβολής. Τον επόμενο χρόνο, οι Σπαρτιάτες με αρχηγό τον Παυσανία, οδήγησαν το συμμαχικό ελληνικό στρατό σε νίκη στη μάχη των Πλαταιών. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο ενωμένος Ελληνικός στόλος νίκησε ξανά τον μεγαλύτερο Περσικό στη ναυμαχία της Μυκάλης, δίνοντα έτσι ένα οριστικό τέλος στην Περσική εισβολή.
Η νίκη στη Σαλαμίνα θεωρείται αποφασιστικό σημείο καμπής στην ιστορία των Ελληνοπερσικών πολέμων. Στις μάχες που ακολούθησαν, Η Ελλάδα απαλλάχθηκε από την απειλή της εισβολής. Η Περσική Αυτοκρατορία απώλεσε πολύτιμη αξιοπιστία και ορμή. Και άλλες ελληνικές πόλεις ξεσηκώθηκαν, και μέσα σε μερικές δεκαετίες, η Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου και τελικά η Ιωνία της Μικράς Ασίας αποτίναξαν τον περσικό ζυγό και έγιναν μέρος της εξαπλούμενου Ελληνικού πολιτισμού ο οποίος άνθισε στις τέχνες, την αρχιτεκτονική, τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία τα χρόνια που ακολούθησαν.
Εν τω μεταξύ, στο Βιβλίο του Μόρμον, ο Νεφί είχε δώσει την τελευταία του μαρτυρία και παρέδωσε το ιερό χρονικό του λαού του στον μικρότερο αδελφό του Ιακώβ. Ο Ιακώβ, ένας χειροτονημένος διδάσκαλος και ιερέας, κήρυξε μαζί με το νεότερο αδελφό του Τζόζεφ και προειδοποίησε τους Νεφίτες να για την αυξανόμενη αγάπη τους για κοσμικότητα και υλικά αγαθά. Αν και είχαν χωρίσει από τους εχθρικούς συγγενείς τους (τους Λαμανίτες απογόνους του Λάμαν και του Λεμουήλ) εδώ και μόνο μία γενεά, ήδη οι Νεφίτες επιδείκνυαν μία απόρριψη για τα θαυμαστά γεγονότα σύμφωνα με τα οποία είχαν σωθεί και ήδη βάδιζαν γοργά προς την καταστροφή. Ο Σερέμ, κάποιος που δίδασκε ενάντια στον Χριστό, ξεσηκώθηκε και κήρυττε ότι δε θα έρθει ποτέ, αλλά έμεινε βουβός όταν απαίτησε σημάδι της άφιξής Του.