Πριν από μερικά χρόνια, μία μεγάλη καταιγίδα έπληξε το σπίτι μας κατά τη διάρκεια της νύκτας. Ύστερα από μερικά λεπτά και αρκετές αστραπές, η μικρή μας Μανόν ανέβηκε στο κρεβάτι μαζί μας. Η σύζυγός μου Βερονίκ, θέλοντας να καθησυχάσει την κόρη μας, την πήγε στο παράθυρο και είπε: «Μη φοβάσαι. Κοίτα πόσο όμορφα είναι τα φώτα στον ουρανό». Αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μια αστραπή έσκισε τον ουρανό με ένα τρομακτικό κρότο». Η Βερονίκ έκανε πίσω φοβισμένη και η Μανόν τρομοκρατήθηκε ακόμη περισσότερο!
Καθώς έβλεπα τη δύναμη των στοιχείων της φύσεως εκείνη τη νύκτα, δεν μπορούσα παρά να σκεφθώ τον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό, τον Δημιουργό των πάντων. Επίσης σκέφθηκα τον Επουράνιο Πατέρα μας που έδωσε τον Μονογενή Του Υιό για να μας σώσει. Πραγματοποίησαν την πιο σημαντική πράξη στο σύμπαν: άνοιξαν τον δρόμο για να επιτύχουμε αιώνια ζωή.
Κατόπιν σκέφθηκα τον Μωυσή, ο οποίος κυριεύθηκε από φόβο, όταν ο Σωτήρας του ζήτησε να απελευθερώσει τον Ισραήλ. Ο Κύριος του είπε:
«Ποιος έδωσε στόμα στον άνθρωπο; Ή, ποιος έκανε τον άλαλο ή τον κουφό ή εκείνον που βλέπει ή τον τυφλό; Όχι εγώ ο Κύριος; Πήγαινε, λοιπόν, τώρα, κι εγώ θα είμαι μαζί με το στόμα σου, και θα σε διδάξω ό,τι πρόκειται να μιλήσεις»[i].
Η φωνή του Κυρίου πρέπει να ακουγόταν σαν βροντή σε όλο το σώμα του Μωυσή! Όπως ο Μωυσής, έχουμε την ευθύνη να συναθροίσουμε τον Ισραήλ σε μία χώρα ειρήνης, στους πασσάλους της Σιών. Όποια και αν είναι η ικανότητά μας να εκφραζόμαστε, πρέπει να προχωρήσουμε με πίστη. Αισθανόμαστε ικανοί να κάνουμε αυτό που θέλει ο Κύριος να κάνουμε; Μπορούμε να αισθανθούμε την ευθύνη μας στη συνάθροιση του Ισραήλ; Ασφαλώς, ξεκινά από τον εαυτό μας, τον/τη σύζυγό μας και τα δικά μας παιδιά.
Ενώ η γυναίκα και η κόρη μου ήταν πολύ φοβισμένες από την καταιγίδα, σκέφθηκα: «Ελπίζω να βρέξει τώρα, γιατί κάνει τόση ζέστη!» Διαφορετικές οπτικές γωνίες οδηγούν σε διαφορετικές ενέργειες. Πού βρισκόμαστε, όταν η ζωή δεν μας οδηγεί στον πιο εύκολο δρόμο ή στον δρόμο που θέλαμε να ακολουθήσουμε; Καθώς η καταιγίδα γινόταν όλο και πιο σφοδρή, σκεπτόμουν και τον Τζόζεφ Σμιθ, ο οποίος ήταν συχνά συγκλονισμένος από όλες τις ευθύνες που του είχαν ανατεθεί σε τόσο νεαρή ηλικία. Συχνά έπεφτε στα γόνατα για να ικετεύσει τον Επουράνιο Πατέρα μας. Ίσως μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές αυτές έλαβε χώρα στη φυλακή Λίμπερτυ, όταν αισθάνθηκε εγκαταλελειμμένος από τον Κύριο. Ο Κύριος του είπε:
«Και αν σε ρίξουν στο λάκκο ή στα χέρια δολοφόνων, και σε καταδικάσουν σε θάνατο, αν θα σε ρίξουν στον βυθό, αν τα άγρια κύματα συνωμοτούν εναντίον σου, αν οι ορμητικοί άνεμοι γίνουν εχθροί σου, αν οι ουρανοί σκοτεινιάσουν, και όλα τα στοιχεία τής φύσης συνεργαστούν για να σου φράξουν τον δρόμο, και πάνω απ’ όλα, αν οι ίδιες οι σιαγόνες τής κόλασης ανοίξουν διάπλατα το στόμα για σένα, να ξέρεις, γιε μου, ότι όλα αυτά θα σου δώσουν πείρα, και θα είναι για το καλό σου. Ο Υιός του Ανθρώπου τα υπέστη όλα αυτά. Είσαι εσύ ανώτερος απ’ αυτόν; …επομένως μην φοβάσαι τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, γιατί ο Θεός θα είναι μαζί σου στους αιώνες των αιώνων»[ii].
Αυτά τα λόγια πρέπει να ένιωσε σαν κεραυνό σε όλο το άρρωστο και αποκαμωμένο σώμα του. Όμως επειδή προήλθαν από τον Σωτήρα μας, του έδωσαν τη δύναμη και την ελπίδα που χρειαζόταν για να προχωρήσει παρά τις δυσχέρειές του. Πέφτουμε στα γόνατα αρκετά για να λάβουμε τη δύναμη και την ελπίδα Του;
Ο Κύριος χρησιμοποιεί συχνά την απαλή, ήρεμη φωνή του Αγίου Πνεύματος για να μας μιλήσει, να μας παρηγορήσει, να μας προειδοποιήσει, να μας καθοδηγήσει και να μας καθησυχάσει. Το κάνει σε στιγμές αμφιβολίας, αλλά επίσης σε στιγμές αναταραχής, απογνώσεως ή στενοχώριας. Για να διασφαλίσουμε ότι ακούμε πάντα αυτή τη μικρή φωνή, πρέπει να συνηθίσουμε να την ακούμε ή μάλλον να την αισθανόμαστε σε ήσυχες στιγμές. Τότε, όσο απαλή και αν είναι, θα διεισδύσει στην καρδιά και στον νου μας σαν κεραυνός.
Καταθέτω μαρτυρία για αυτό στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.
[i] Έξοδος 4:10-12
[ii] Δ&Δ122: 7-9