Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2019, ο πατέρας μου έπεσε και έσπασε το μηριαίο οστό. Λανθασμένες διαγνώσεις και ακατάλληλη θεραπεία στο νοσοκομείο επιδείνωσαν την κατάστασή του και φοβηθήκαμε για τη ζωή του. Όντας γιατρός, φρόντισα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο όπου εργαζόμουν, γιατί ήμουν απόλυτα αποφασισμένος να τον θεραπεύσω. Οι συμπονετικοί και υποστηρικτικοί συνάδελφοί μου τον χειρούργησαν και τον φρόντισαν με εξαιρετική προσωπική αφοσίωση, ωστόσο η υγεία του πατέρα μου δεν βελτιώθηκε σημαντικά. Στα μέσα Νοεμβρίου, η μητέρα μου μού μίλησε για κάποια συζήτηση που είχε με τον πατέρα μου. Του είπε: «Είναι δύσκολο να είσαι ξαπλωμένος εδώ, στο κρεβάτι». — «Ναι!» — «Ξέρω πόσο πολύ σου άρεσε να τρέχεις εδώ κι εκεί βιαστικά τριγύρω στον ναό για να τακτοποιείς πράγματα». — «ΝΑΙ!» — «Δεν χρειάζεται να μείνεις εδώ για χάρη μου. Θέλεις να φύγεις;» Έλαμψε ολόκληρος, θα έλεγες, και είπε: «Ναι!» Ύστερα έπιασε το χέρι της μητέρας μου και είπε: «Όπου και αν είμαστε, ανήκουμε ο ένας στον άλλο παντοτινά!»
Είμαι τόσο ευγνώμων για την ελπίδα που έτρεφε ο πατέρας μου. Ποτέ δεν γνώρισε τον επίγειο πατέρα του και όταν οι ιεραπόστολοι τού δίδαξαν ότι είχε έναν Επουράνιο Πατέρα και έναν Λυτρωτή οι οποίοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ, αυτή η καινούργια γνώση έγινε το φως που καθοδηγούσε τη ζωή του. Είμαι εξίσου ευγνώμων για την ελπίδα που έτρεφε η μητέρα μου. Η προσωπική σύνδεσή της με τον Επουράνιο Πατέρα της και η γνώση της για τις αιώνιες οικογένειες είναι βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της. Και οι δύο ελπίζουν «για έναν καλύτερο κόσμο, ναι, δηλαδή για μία θέση στα δεξιά του Θεού».1 Και οι δύο είχαν επίγνωση των προσωπικών ατελειών και των ελαττωμάτων τους και ωστόσο, αυτό δεν μείωσε την ελπίδα και την εμπιστοσύνη τους στην ευσπλαχνία και την καλοσύνη του Λυτρωτή μας. Ο Προφήτης Εθέρ γνώριζε επίσης πόσο σημαντική είναι η ελπίδα για τη μετάνοια των ανθρώπων, γι’ αυτό και δίδαξε κατά τις τελευταίες ημέρες πριν από την καταστροφή των Ιαρεδιτών ότι «[η] ελπίδα… αγκυροβολεί στις ψυχές των ανθρώπων, πράγμα που θα τους έκανε σίγουρους και σταθερούς, πάντα πλεονάζοντες σε καλά έργα, οδηγούμενοι να δοξάζουν τον Θεό». Ο Εθέρ χρησιμοποιεί την έκφραση «θα τους έκανε» εδώ, διότι οι άνθρωποι δεν πίστευαν σε αυτό εκείνη την εποχή.2 Έχουν τα παιδιά μας, οι νέοι και οι νέοι ενήλικοι σήμερα αυτό το είδος της ελπίδας που τους επιτρέπει να προσεγγίζουν τον θρόνο του Θεού με πεποίθηση;3 Αυτό το είδος της ελπίδας δεν έχει καμία σχέση με το γνωμικό που αρνείται την πραγματικότητα: «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Όχι, είναι η θεία δύναμη που μας φέρνει πίσω στον Θεό. Και ο Σατανάς το γνωρίζει αυτό και οι προσπάθειές του να καταστρέψει το «Τάγμα Νέων του Κυρίου», την «Ελπίδα του Ισραήλ» ξεκινούν ακριβώς εδώ. Ο Πρεσβύτερος Κλέμπινγκατ είπε: «[Ο Σατανάς] θα επιζητήσει πρόσβαση στην καρδιά σας για να σας πει ψέματα – ψέματα ότι ο Επουράνιος Πατέρας είναι απογοητευμένος με εσάς, ότι η Εξιλέωση είναι πέρα από τις δυνατότητές σας, ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσετε καν, ότι όλοι οι άλλοι είναι καλύτεροι από εσάς, ότι είστε ανάξιοι και χιλιάδες άλλες παραλλαγές αυτού του ίδιου κακού θέματος». Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον μας προειδοποίησε ότι αυτές οι επιθέσεις θα αυξηθούν με ραγδαίους ρυθμούς.4 Παρ’ όλα αυτά, ο Κύριος μας προστατεύει εμπνέοντας τους σύγχρονους προφήτες του. Όλες οι αλλαγές στην Εκκλησία και το νέο πρόγραμμα για παιδιά και νέους είναι σχεδιασμένες για να δώσουν σε εμάς και στους νέους μας αυτήν τη θεία ελπίδα – ότι ο Ιησούς θα περπατήσει δίπλα μας και θα μας βοηθήσει να υπερνικήσουμε τις δυσκολίες. Τώρα, καθώς προετοιμαζόμαστε για την περίοδο του Πάσχα, παρακαλώ ποτέ μην σταματάτε να δίνετε τη μαρτυρία σας στα παιδιά σας για την αμετάβλητη αγάπη του Σωτήρος για εσάς. Αγαπά να είναι ευσπλαχνικός, ιδιαίτερα προς εκείνους που έχουν παραστρατήσει και δεν το περιμένουν. Έχω επίσης αυτήν τη διαρκή ελπίδα ότι ο Πατέρας μας στους Ουρανούς, μέσω της καλοσύνης, της ευσπλαχνίας και της αγάπης του, θα μας καλωσορίσει μία ημέρα με ανοιχτές αγκάλες. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.
