Την εποχή των Χριστουγέννων εορτάζουμε τη γέννηση του Σωτήρος, Τον σκεπτόμαστε, Τον υπεραγαπούμε, Τον λατρεύουμε και συλλογιζόμαστε ό,τι έκανε για εμάς. Κατόπιν όταν έρχεται το Πάσχα, Τον θυμόμαστε πάλι, αισθανόμαστε αιώνια ευγνωμοσύνη για την Εξιλέωσή Του και με ευτυχία και ευλάβεια εορτάζουμε την Ανάστασή Του.
Καθώς σκεπτόμαστε τα μοναδικά γεγονότα της ζωής του Σωτήρος, πώς επικεντρωνόμαστε πιο βαθιά στο τι συνέβη μεταξύ αυτών των πιο ιερών γεγονότων, της γέννησης και του θανάτου Του; Πώς εορτάζουμε τη ζωή Του, κάθε μέρα, πέρα από το απλώς να εορτάζουμε τα μοναδικά γεγονότα που χαρακτήρισαν την αρχή και το τέλος της ιερής αποστολής Του επί της γης;
Στην ομιλία Του προς τους Νεφίτες, δίδαξε: «…γνωρίζετε αυτά που πρέπει να κάνετε… Γιατί τα έργα που είδατε εμένα να κάνω, αυτά θα κάνετε επίσης κι εσείς…»[1]
Ο μόνος αληθινός τρόπος να εορτάζουμε τον Χριστό είναι να Τον ακολουθούμε στη διακονία, ημέρα με την ημέρα, όχι μόνον τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα.
Καθώς μαθαίνω περισσότερα για την διακονία του Σωτήρος και προσπαθώ να Τον μιμηθώ, βρίσκω ότι τα τρία πιο σημαντικά στοιχεία της διακονίας Του είναι: πώς αγαπούσε, πώς υπηρετούσε και πώς υπέμενε.
Η αγάπη για τους άλλους είναι η αρχή της διακονίας μας όπως ήταν η αρχή της διακονίας του Σωτήρος. Ήλθε επειδή μας αγαπούσε και αγαπούσε τον Πατέρα περισσότερο από τον εαυτό Του. Επομένως, δείχνουμε την αγάπη μας για τον Σωτήρα και εορτάζουμε τη διακονία Του, όταν τελούμε διακονία σε όλα τα τέκνα του Θεού με αγάπη, όχι επειδή λαμβάνουμε μία ανάθεση ως «αδελφοί και αδελφές που τελούν διακονία», αλλά επειδή ειλικρινώς αγαπούμε τους άλλους όπως έκανε Εκείνος. Δεν τελούμε διακονία από ανάθεση, αλλά από αγάπη.
Η υπηρέτηση στο βασίλειο είναι ένα καίριας σημασίας στοιχείο της διακονίας μας για να εδραιώσουμε την Εκκλησία, να χορηγούμε τις διατάξεις του Ευαγγελίου και να επιτρέψουμε σε όλα τα τέκνα του Θεού να επιστρέψουν σε Εκείνον. Ο Σωτήρας υπηρετούσε αόκνως στο βασίλειο που οργάνωσε, μέσω της εξουσίας της ιεροσύνης, δείχνοντας πόσο σημαντικό είναι να υπηρετούμε στην εκκλησία. Η υπηρέτηση είναι η αρχή της διακονίας μας όπως ήταν ο πυρήνας της διακονίας του Σωτήρος. Άρχισε με τη διάταξη του βαπτίσματος για να εκπληρώσει τη διαθήκη μέσω της κατάλληλης εξουσίας και κατόπιν κάλεσε τους μαθητές Του στη διακονία να υπηρετήσουν αόκνως μέχρι το τέλος για να εδραιώσουν το βασίλειο του Θεού επί της γης.
Το να υπομείνουμε μέχρι τέλους είναι το στοιχείο της διακονίας που τελικώς δείχνει την αληθινή μας πίστη. Ο Κύριος ποτέ δεν εγκατέλειψε, ποτέ δεν σταμάτησε, ποτέ δεν αποσύρθηκε ή αρνήθηκε να υπηρετήσει. Φυσικά, ακόμη και ο Σωτήρας είχε τις «στιγμές» Του, όταν αισθάνθηκε μόνος ή εγκαταλελειμμένος από όλους γύρω Του. Μπήκε σε πειρασμό, αλλά αντιστάθηκε. Έγινε μη δημοφιλής, χλευάστηκε και τον προσέβαλαν, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να επικεντρώνεται στην αιώνιά Του αποστολή και ποτέ δεν ζήτησε να απαλλαγεί από την ιερή Του ανάθεση. Έδωσε στον Πατέρα Του το αληθινό σημείο της πίστης Του υπομένοντας μέχρι τέλους. Μόνο τότε είπε: «Τετέλεσται…»[2]
Πώς θα δείξουμε την πίστη μας όταν μπαίνουμε σε πειρασμό, είμαστε κουρασμένοι ή μας χλευάζουν; Όταν οι επιρροές του κόσμου κλονίζουν τη ζωή μας ή όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις καταιγίδες των ασθενειών ή των συναισθηματικών ή εγκοσμίων δυσκολιών, η πίστη μας θα μας κρατήσει δυνατούς; Θα υπομείνουμε όπως ο Σωτήρας;
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον είπε: «Η δέσμευση να υπομείνουμε μέχρι τέλους σημαίνει ότι δεν θα ζητήσουμε να απαλλαγούμε από την κλήση να υπηρετούμε. Σημαίνει ότι θα εμμείνουμε στην επιδίωξη ενός άξιου στόχου. Σημαίνει ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ, όχι ποτέ, ένα αγαπημένο άτομο που έχει παρεκκλίνει της πορείας του. Και σημαίνει ότι πάντοτε θα αγαπούμε τις αιώνιες σχέσεις μας, ακόμη και μέσα σε δύσκολες ημέρες ασθενειών, ανικανότητος ή θανάτου» [3].
Καθώς προσπαθούμε να μιμηθούμε τη διακονία του Σωτήρος θα βρούμε δύναμη για τη ζωή μας. Καθώς αγαπούμε, υπηρετούμε και υπομένουμε όπως έκανε Εκείνος, θα αντλήσουμε τη δύναμη του ίδιου του Σωτήρος στη ζωή μας.
Καθώς τελούμε διακονία όπως έκανε Εκείνος, η γέννηση, ο θάνατος και η ανάστασή Του θα γίνουν πιο σημαντικά για εμάς. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα Χριστούγεννα και το Πάσχα δεν είναι μόνο η επέτειος εορτασμού μίας ημέρας, αλλά ένας καθημερινός εορτασμός της ζωής του Σωτήρος.
Κάθε ημέρα θα είναι μία νέα πνευματική γέννηση για εμάς, μία νέα πνευματική ανάσταση, καθώς ο «φυσικός μας άνθρωπος» πεθαίνει για να γεννηθεί και να ζήσει πάλι εν Χριστώ.
Είθε να εορτάζουμε τα Χριστούγεννα ακολουθώντας Εκείνον στην ιερή Του διακονία, για να γίνουμε όλο και περισσότερο όπως Εκείνος, κάθε ημέρα της ζωής μας, μία ημέρα κάθε φορά.
[1] Νεφί Γ΄ 27:21
[2] Κατά Ιωάννην 19:30
[3] Ράσσελ Νέλσον – Ευγνωμοσύνη για την αποστολή και τη διακονία του Ιησού Χριστού – Πνευματική Συγκέντρωση Π.Μ.Γ., 18 Αυγούστου 1998