Είμαι η Λουκία, είμαι από την Ελλάδα και μου αρέσει πολύ ο στίβος.
Γενικά όλοι στην οικογένειά μου ασχολούμαστε με διάφορα αθλήματα αλλά όχι με τον στίβο, γι΄αυτό ο λόγος που ξεκίνησα ήταν μια φίλη της μαμάς μου που της πρότεινε να με συνοδεύσει αυτή. Αποδείχθηκε ότι τελικά είμαι πολύ καλή.
Ως πρότυπο στον στίβο πάντα σκεφτόμουν όχι κάποιον γνωστό αθλητή, αλλά κάποιον που να μπορεί να με βοηθήσει να γίνω εγώ το πρότυπο.
Σε όλη την περίοδο των αγώνων οι γονεις μου με υποστήριζαν. Ακόμα και όταν δεν τα πήγαινα καλά, μου έλεγαν ότι υπάρχει και άλλη ευκαιρία την επόμενη εβδομάδα γιατί στη ζωή πάντα θα υπάρχει μια πόρτα ανοιχτή όταν οι άλλες είναι κλειστές. Απλά πρέπει να την βρεις.
Μπορεί να μην είμαι τόσο έμπειρη - είμαι μόνο 1,5 χρόνο στον στίβο - αλλά έχω ήδη καταλάβει ότι όλα συνδέονται με ένα ηθικό δίδαγμα: Η ιδιαιτερότητα και δυσκολία του στίβου είναι ότι όλα τα αγωνίσματά του είναι ατομικά, δεν βασίζεσαι σε κανέναν, ότι κάνεις είναι δικό σου, δεν μπορείς να το μοιραστείς με τους γύρω σου.
Ακριβώς έτσι είναι και με τις ευλογίες που σου δινει ο Θεός. Παλεύεις μόνος σου και η ανταμοιβή είναι δική σου. Μπορείς βέβαια να συμβουλέψεις κάποιον για το τί θα κάνει και να τον καθοδηγείς ή ακόμη και να τον βοηθάς. Επίσης ο Θεός μάς δίνει τις οδηγίες στην αφετηρία, κάνει την εκκινηση, αλλά έχουμε την ελευθεροβουλία για το πώς θα τρέξουμε ώστε να τερματίσουμε στους πρώτους ή στους τελευταίους. Όταν τερματίζεις πρώτος, η χαρά είναι μεγάλη, αλλά όταν τερματίζεις τελευταίος επιθυμείς την επόμενη φορά, έχοντας πείσμα και υπομονή, να τα καταφέρεις και να είσαι εσύ στην πρώτη θέση, να είσαι ο πρώτος που θα μπει στη Βασιλεία του Θεού.
Είμαι η Λουκία, κάνω στίβο και είμαι Μορμόνα