Στη Νότια Ιεραποστολή του Λονδίνου στην Αγγλία, CCM, (όπου συσκέπτονται οι πρόεδροι πασσάλου, ο πρόεδρος ιεραποστολής και τα Μέλη Περιοχής-Μέλη των Εβδομήκοντα), υπάρχει μία παράδοση να ξεκινούν κάθε συγκέντρωση παρακολουθώντας μια παρουσίαση με φωτογραφίες όλων των μελών που έχουν βαπτισθεί τους προηγούμενους τρεις μήνες. Συχνά οι φωτογραφίες δείχνουν το νέο μέλος ντυμένο στα λευκά, να στέκεται με μέλη της οικογένειας, ιεραποστόλους και το άτομο που το βάπτισε.
Σε μία πρόσφατη συγκέντρωση, κάποια συγκεκριμένη φωτογραφία με συγκίνησε! Εκεί, ντυμένος στα λευκά και με το χέρι γύρω από τους ώμους ενός άλλου άνδρα, ήταν ένας αγαπητός φίλος, ο Κλάιβ, που τον θυμάμαι να στέκεται σε μία παρόμοια φωτογραφία πριν από είκοσι περίπου χρόνια.
Το 1998, μια σειρά εμπειριών είχαν προκαλέσει συναισθήματα ζωηρής πνευματικής επιθυμίας στον Κλάιβ. Αφού έλαβε ένα αντίτυπο του Βιβλίου του Μόρμον από κάποιον συνάδελφο στη δουλειά, αποφάσισε να πάει με το ποδήλατο στο οίκημα συγκεντρώσεων του τομέα Σλόου και να παρευρεθεί στην εκκλησία. Προχώρησε μέσα, με μεγάλο ενθουσιασμό να μάθει. Ως επίσκοπος, χαιρέτισα τον Κλάιβ και άκουσα με μεγάλη χαρά ότι ήθελε να μάθει για την εκκλησία. Δύο ιεραπόστολοι ήταν άμεσα διαθέσιμοι και με πολλή προθυμία φρόντισαν τον νέο φίλο τους. Ύστερα από κάποιες δύσκολες αποφάσεις και σημαντικές αλλαγές, ο Κλάιβ βαπτίστηκε μερικές εβδομάδες αργότερα και ξεκίνησε ένα ταξίδι πίστης και δέσμευσης ως μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
Πολλά χρόνια αργότερα, ζώντας τώρα σε έναν διαφορετικό τομέα και διαφορετικό πάσσαλο, ο Κλάιβ βρήκε την ευκαιρία να συζητήσει για την εκκλησία με έναν συνάδελφο στη δουλειά. Μετά από μια σειρά συζητήσεων και αισθανόμενος μια έντονη έμπνευση, έδωσε ένα αντίτυπο του Βιβλίου του Μόρμον (στο οποίο είχε γράψει τη μαρτυρία του) στον φίλο του.
Πέρασε αρκετός καιρός και ο Κλάιβ βρισκόταν στον τοπικό τομέα του, όταν έγινε μια παρουσίαση για τις τρεις συνιστώσες του Σχεδίου Περιοχής: «Φέρτε έναν φίλο», «Γίνετε πνευματικά και υλικά αυτοδύναμοι» και «Βρείτε έναν πρόγονο». Καθώς καθόταν εκεί ο Κλάιβ, ο νους του γύριζε στον φίλο του στον οποίο είχε δώσει το Βιβλίο του Μόρμον. Στράφηκε στη σύζυγό του και είπε: «Έχω έναν φίλο που μπορώ να προσκαλέσω στην εκκλησία».
Ο Κλάιβ ενήργησε πάνω σε αυτή την έμπνευση και τηλεφώνησε στον φίλο του. Τον προσκάλεσε στην εκκλησία, κανονίζοντας να συναντηθούν από πριν στον χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Έφτασε η Κυριακή, το ίδιο και ο φίλος του, που χάρηκε τις συγκεντρώσεις της εκκλησίας και αισθάνθηκε ιδιαίτερα καλοδεχούμενος. Αργότερα, σύστησε τον φίλο του στους ιεραποστόλους πλήρους απασχόλησης, οι οποίοι του δίδαξαν τις συζητήσεις. Μπορείτε να φανταστείτε τη μεγάλη χαρά του Κλάιβ, όταν μερικές εβδομάδες αργότερα ο φίλος του τού ζήτησε να τον βαπτίσει; Ήταν μια πρόσκληση που αποδέχθηκε με χαρά!
Αυτή ήταν η φωτογραφία που είδα εκείνη την ημέρα, η οποία συγκίνησε την καρδιά μου.
Ο Ιησούς δίδαξε: «Και αν γίνει ώστε να χρειαστεί να κοπιάζετε όλες τις ημέρες σας για να διαλαλείτε μετάνοια προς αυτόν τον λαό, και φέρετε, έστω μόνο μία ψυχή προς εμένα, πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά σας μαζί του στη βασιλεία του Πατέρα μου» [1].
Ο Κλάιβ αισθάνθηκε εκείνη τη χαρά, διότι ακολούθησε την προτροπή της Προεδρίας Περιοχής μας και προσκάλεσε τον φίλο του να έρθει στην εκκλησία. Παρότι είχε προηγουμένως κάνει αμέτρητες συζητήσεις για το Ευαγγέλιο και του είχε δώσει ένα αντίτυπο του Βιβλίου του Μόρμον -- όλα θαυμάσια πράγματα. Η πραγματική χαρά ήταν όταν ακολούθησε την παρότρυνση του πνεύματος και απηύθυνε εκείνη την πρόσκληση. Η πρόσκληση αυτή καθαυτή ήταν τόσο σημαντική και απαραίτητη, ώστε χωρίς αυτή ο φίλος του ίσως να μην παρευρισκόταν ποτέ στην εκκλησία και τελικά να μην είχε ποτέ μεταστραφεί στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.
Είμαι πεπεισμένος ότι η εμπνευσμένη πρόσκληση που έχει δοθεί στον καθέναν μας --«Να φέρουμε έναν φίλο σε Εκείνον»-- είναι κάτι που όλοι μπορούμε να ακολουθήσουμε και να εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Το παράδειγμα του Κλάιβ είναι ένα από τα πολλά που δίνουν μαρτυρία για τη χαρά που προέρχεται όταν απευθύνουμε προσκλήσεις. Και έχω παρατηρήσει τέτοια παραδείγματα και τα έχω βιώσει.
Είθε ο καθένας μας να επιζητεί έμπνευση για να προσδιορίζει τις προσκλήσεις που μπορούμε να απευθύνουμε στους φίλους μας. Και είθε να έχουμε την πίστη και τη δέσμευση να ακολουθούμε και να προσκαλούμε, ώστε να μπορέσουμε να βιώσουμε αυτήν την ίδια χαρά.
[1] Διδαχή και Διαθήκες 18:15