Αγαπούμε εκείνες τις στιγμές στη ζωή όταν νιώθουμε ανίκητοι. Αποτελούν μία έντονη αντιδιαστολή με τις άλλες τις κατά πολύ λιγότερο απολαυστικές στιγμές που όλοι βιώνουμε. Ύστερα από μία τρυφερή εμπειρία όπου νιώθω ότι έχω συγχωρηθεί, όταν όσοι αγαπώ κάνουν καλές επιλογές, όταν ακούω μία σπουδαία ομιλία ή μάθημα που μιλά κατευθείαν στην καρδιά μου – νιώθω υπέροχα!
Καθώς σκέφθηκα μία από αυτές τις στιγμές προσφάτως, επιχειρώντας να εκφράσω την εμπειρία με λόγια, βρέθηκα να την περιγράφω σαν να ένιωθα «αναμμένος» μέσα μου. Ένιωθα πιο λαμπρός, πιο ελαφρύς και πιο θετικός. Ήξερα ότι τα προβλήματά μου δεν θα έφευγαν, αλλά ένιωθα την ενέργεια να τα αντιμετωπίσω. Είχα βρει κάποια ενθαρρυντική ευτυχία για να τονίζω την πιο συνηθισμένη εμπειρία της ζωής, ακόμη και στην παρουσία δυσκολιών.
Σε σχέση με το αίτημα να γράψω αυτό το μήνυμα, θυμήθηκα τα λόγια του Σωτήρος προς τους Νεφίτες: «Αληθινά, αληθινά, σας λέω, σας δίνω το να είστε το φως τού λαού τούτου» [1].
Οι δύο σκέψεις συνδέθηκαν στον νου μου. Πράγματι ήμουν «αναμμένος» από τη χαρά του Ευαγγελίου, ως θεία τρυφερότητα, και μετά είχα την υποχρέωση όχι μόνον να απολαύσω την παρηγοριά που έδινε, αλλά και να αφήσω το φως να το δουν οι γύρω μου. Ο Σωτήρας συνέχισε: «Πόλη που βρίσκεται επάνω σε βουνό δεν είναι δυνατό να κρυφτεί… Ανάβουν λυχνάρι και το τοποθετούν κάτω από το μόδι; Όχι, αλλά επάνω στο λυχνοστάτη, και λάμπει σε όλους που βρίσκονται μέσα στο σπίτι. Έτσι λοιπόν ας λάμψει το φως σας εμπρός σε τούτον το λαό, ώστε να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς»[2].
Μπορώ να δω ότι η ευτυχία που λαμβάνω από τους Ουρανούς δεν έχει σχεδιασθεί μόνον να είναι ευλογία για μένα αλλά και για άλλους επίσης. Πρέπει να τους αφήσω να δουν την ευτυχία που μου έχει δοθεί και τα καλά πράγματα που με ενεργοποιεί να κάνω.
Δεν υπάρχει ασφαλώς καλύτερος τρόπος να διαδώσουμε το Ευαγγέλιο από το να είμαστε ορατά ευτυχισμένοι καθώς το ζούμε. Ακούγεται σαν το τέλειο συμπλήρωμα στο «μέγα σχέδιο της ευδαιμονίας[3]» ότι θα πρέπει να διαδίδουμε το Ευαγγέλιο αποτελεσματικώς με το να είμαστε ευτυχισμένοι. Κατ’ επέκτασιν, αν θέλουμε να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί σε αυτήν τη μεγάλη και τελική συνάθροιση, δεν είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα από το να περνούμε τον χρόνο μας επιδιώκοντας την ευδαιμονία με τον τρόπο του Κυρίου. Αυτό ακούγεται σαν το είδος ιεραποστολικού έργου για το οποίο θα πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι να συμμετάσχουμε.
Αν αφιερώσουμε τον χρόνο να θυμηθούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι, ότι η ευτυχία μας είναι ένα δώρο από τον Θεό και ότι η μεγάλη ευτυχία βρίσκεται πάντοτε στο να ζούμε όπως σχεδίασε ο Επουράνιος Πατέρας, τότε θα είμαστε «λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε[4]» – και για τους σωστούς λόγους.
Ο απόστολος Πέτρος έθεσε αυτές τις σκέψεις διαφορετικά. Έκανε την εμπνευσμένη πρόταση «να αγιάσ[ουμε] τον Kύριο τον Θεό μέσα στις καρδιές [μ]ας· και να εί[μα]στε πάντοτε έτοιμοι σε απολογία με πραότητα και φόβο, προς καθέναν που ζητάει από [μ]ας λόγο για την ελπίδα που είναι μέσα [μ]ας»[5].
Η ευτυχία από το Ευαγγέλιο μού φέρνει ελπίδα κατά τις δυσκολίες μου. Δεν θα ήταν συνετό να προσποιούμαι απλώς ότι δεν υπάρχουν οι δυσκολίες μου, αλλά μπορώ να συγκεντρωθώ σε εκείνες τις περιπτώσεις ευτυχίας που έρχονται στον δρόμο μου και να αποφεύγω να αφήνω το μόδι από τα προβλήματα της ζωής να τις κρύβουν
από τη θέα μου και από τη θέα των άλλων. Αντ’ αυτού, μπορώ να προσπαθώ και να επιτρέπω στο φως αυτής της ευτυχίας να φωτίζει αυτό που βλέπω εγώ και οι γύρω μου.
[2] Νεφί Γ΄ 12:14-16
[3] Άλμα 42:8
[4] Πέτρου Α΄ 2:9
[5] Πέτρου Α΄ 3:15