Ως μέλη της Εκκλησίας, επιζητούμε να είμαστε καλά όχι μόνον σωματικά αλλά και πνευματικά.
Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που επιζητούμε είναι να έχουμε ειρήνη και ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχουμε είναι να βρούμε την εσώτερη ειρήνη. Όπως είπε ο Σωτήρας: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας· όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μην ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» [1].
Δυστυχώς, είναι εύκολο να χάσουμε αυτήν την εσώτερη ειρήνη, εξαιτίας του τρόπου ζωής στον σύγχρονο κόσμο όπου ζούμε, ο οποίος γίνεται ολοένα και πιο επιθετικός. Αυτή η επιθετικότητα εισέρχεται ακόμα και στα σπίτια μας με διάφορους τρόπους και καταλήγουμε να υποθέτουμε ότι είναι φυσιολογικό να ζούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μία από τις φράσεις που ακούω να λένε όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι είναι: «Συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ». Και ακόμα: «Θα πληρώσεις γι’ αυτό που έκανες».
Η συγχώρηση είναι μία αρετή που όλοι χρειάζεται να επιτύχουμε και να διατηρήσουμε. Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ είπε σε μία περίσταση: «Νομίζω πως ίσως είναι η μεγαλύτερη αρετή στη γη και, βεβαίως, η πιο αναγκαία. Υπάρχει τόση κακία και κακομεταχείριση, τόση έλλειψη ανοχής και μίσος. Υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για μετάνοια και συγχώρηση» [2]. Είναι η μεγάλη αρχή που τονίζεται στις γραφές, τόσο στις αρχαίες, όσο και στις σύγχρονες.
Η συγχώρηση και η μετάνοια πάντοτε πηγαίνουν μαζί. Δεν μπορούμε να μετανοήσουμε χωρίς συγχώρηση και δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε χωρίς μετάνοια.
Ας συγκρίνουμε τη συγχώρηση με το δάγκωμα ενός φιδιού. Όταν κάποιος σας προσβάλει ή σας πληγώσει, είναι σαν να σας δάγκωσε ένα φίδι, πράγμα που συχνά μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό, κάνοντας έτσι τη διαδικασία ίασης να διαρκέσει πολύ καιρό και να φέρει πολύ πόνο. Όμως, όπως κάθε πληγή, κλείνει και θεραπεύεται με τον καιρό. Κάποιες φορές τα δηλητηριώδη φίδια μπορεί να μας δαγκώσουν και να αφήσουν το δηλητήριο μέσα μας. Το ίδιο ισχύει για τη μνησικακία, το μίσος, την επιθυμία για εκδίκηση και την επιζήτηση δικαιοσύνης: Κατακυριεύουν την καρδιά μας και όπως στην περίπτωση με το δηλητήριο, δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε την πληγή. Η συγχώρηση είναι το αντίδοτο που θεραπεύει εκείνες τις πληγές που προκάλεσε το δηλητήριο. Χωρίς τη συγχώρηση είναι αδύνατον να επιτύχουμε τη θεραπεία. Ας μην κάνουμε όπως πολλοί Ισραηλίτες που τους δάγκωσαν πύρινα φίδια[3]. Θα μπορούσαν να είχαν βρει τη θεραπεία κοιτάζοντας το χάλκινο φίδι που είχε προστάξει ο Κύριος να φτιάξει ο Μωυσής, το οποίο αντιπροσώπευε τον Σωτήρα και την Εξιλέωσή Του. Όμως δεν συνέβη έτσι και αφανίστηκαν[4].
Ο Σωτήρας και η Εξιλέωσή Του είναι ο μοναδικός τρόπος για να βρούμε πώς να συγχωρούμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να συγχωρούμε σε δύσκολες καταστάσεις. Η Εξιλέωση είναι το αντίδοτο που μπορεί να θεραπεύσει και να κλείσει κάθε πληγή, ακόμα και τις χειρότερες για τις οποίες φαίνεται ότι δεν υπάρχει θεραπεία. Η δύναμη της Εξιλέωσης δεν λειτουργεί αυτόματα. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να εφαρμοστεί και απαιτεί πολλή προσπάθεια, όμως είναι διαθέσιμη για τον καθένα που την επιθυμεί. Ο Κύριος, σε μία σύγχρονη αποκάλυψη μας δίδαξε τούτο:
«Γι’ αυτό, σας λέω, ότι πρέπει να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο. Γιατί εκείνος που δεν συγχωρεί στον αδελφό του τις παραβάσεις του, είναι ένοχος ενώπιον τού Κυρίου. Γιατί παραμένει μέσα του η μεγαλύτερη αμαρτία. Εγώ, ο Κύριος, θα συγχωρήσω όποιον εγώ συγχωρήσω, αλλά από εσάς απαιτείται να συγχωρείτε όλους τους ανθρώπους» [5].
Η συγχώρηση στον γάμο είναι το κλειδί για να έχουμε έναν γάμο για την αιωνιότητα. Βλέπω πολλά ζευγάρια που δεν συγχωρούν ο ένας τον άλλο για μικροπράγματα και συσσωρεύουν το δηλητήριο της μνησικακίας και του μίσους. Κατόπιν, όταν υπάρξει κάποιος διαπληκτισμός, αφήνουν να βγουν όλα όσα συσσωρεύτηκαν με τον χρόνο και η σχέση καταστρέφεται σοβαρά. Βλέπω κάποιους γάμους όπου η αμοιβαία ανοχή είναι ελάχιστη, δεν αντέχουν τα πιο μικρά λάθη και κυριολεκτικά αφήνουν να ξεσπάσει πολύ κακό για το τίποτα. Στον κόρφο της οικογένειας είναι εκεί όπου πρέπει κυρίως να ασκούμε συγχώρηση και να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει υπερύψωση χωρίς συγχώρηση.
Τελικά, η συγχώρηση συνδέεται άμεσα με τη χριστιανική αγάπη, όπως είπε ο προφήτης Μορόνι:
«Όμως η χριστιανική αγάπη είναι η αγνή αγάπη τού Χριστού, και διαρκεί για πάντα, και οποίος βρεθεί να κατέχεται από αυτήν κατά την τελευταία ημέρα, θα είναι προς όφελός του. Επομένως, αγαπημένοι μου αδελφοί, να προσεύχεστε στον Πατέρα με όλη τη δύναμη τής καρδιάς, να είστε γεμάτοι με την αγάπη αυτήν που εκείνος έχει απονείμει σε όλους όσοι είναι ειλικρινείς οπαδοί τού Υιού του, Ιησού Χριστού, ώστε να γίνετε γιοι τού Θεού, ώστε όταν παρουσιαστεί να είμαστε σαν αυτόν, γιατί θα τον ιδούμε όπως είναι…»[6]
Προσεύχομαι ώστε να μπορούμε πάντοτε να είμαστε ικανοί να επιτύχουμε τη συγχώρηση στη ζωή μας. Εάν το κάνουμε, θα είμαστε περισσότερο σαν τον Σωτήρα και θα γίνουμε αληθινοί μαθητές Του.
[1] Κατά Ιωάννην 14:27
[2] Συγχώρηση, Γενική Συνέλευση, Οκτώβριος 2005
[3] Αριθμοί 21:5-9
[4] Άλμα 33: 20
[5] Δ&Δ 64:9-10
[6] Μορόνι 7:47-48