Πριν από κάμποσα χρόνια, ο γιος μας, ο οποίος ήταν τεσσάρων ετών τότε, ενεπλάκη σε ένα σοβαρό οδικό ατύχημα μακριά από το σπίτι. Ύστερα από περίπου μία εβδομάδα στο νοσοκομείο, ήταν δυνατή η μεταφορά του στο τοπικό μας νοσοκομείο, 320 χιλιόμετρα μακριά. Όταν φθάσαμε στο σπίτι, υπήρχε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα μας από μία στοργική και φιλόστοργη αδελφή που τελούσε διακονία, με λεπτομέρειες για το ποιος θα έπαιρνε τα άλλα τέσσερα παιδιά μας από το σχολείο, ποιος θα παρείχε τα γεύματα και ποιος θα έπλενε τα ρούχα. Κατά τις επόμενες πέντε εβδομάδες που ο γιος μας παρέμεινε στο νοσοκομείο, η σύζυγός μου γέννησε τον μικρότερο γιο μας. Με τον γιο στη μία άκρη του νοσοκομείου, τη σύζυγο και το νέο μωρό στην άλλη άκρη, τέσσερα παιδιά για να φροντίζουμε και μία πλήρους απασχόλησης δουλειά ανάμεσα, δεν θα τα είχαμε καταφέρει χωρίς τη σημαντική βοήθεια που μας έδωσαν τα έτερα μέλη του τομέως μας. Πόσο ευγνώμονες ήμασταν για την ανιδιοτελή τέλεση διακονίας από αυτούς. Ξέρουμε ότι η κοινή ερώτηση: «Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε;» προσφέρεται πάντοτε ειλικρινώς, αλλά αυτή η υπέροχη, ευγενική αδελφή έκανε κάτι παραπάνω, προέβλεψε τις ανάγκες μας και τέλεσε διακονία αναλόγως.
Στο Κατά Λουκάν 4:18 ο Σωτήρας διαβάζει τις προφητείες του Ησαΐα για την έλευση και αποστολή Του εδώ επί της γης. Λέει:
«Πνεύμα Κυρίου είναι επάνω μου· γι’ αυτό με έχρισε· με έστειλε για να φέρνω τα χαρμόσυνα νέα στους φτωχούς, για να γιατρέψω τούς συντετριμμένους στην καρδιά, για να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και ανάβλεψη στους τυφλούς, να αποστείλω τούς ψυχικά τσακισμένους σε ελευθερία» (βλέπε Ησαΐα 61:1).
Στην κοινωνία μας σήμερα υπάρχουν πολλοί που είναι συντετριμμένοι στην καρδιά, στη διάσπαση των οικογενειακών σχέσεων ή σε άλλες δυσκολίες. Υπάρχουν πολλοί που είναι δέσμιοι· σε εθισμούς, στην κατάθλιψη ή στην αποθάρρυνση. Υπάρχουν πολλοί που είναι τυφλοί, ιδίως στις ειρηνικές αλήθειες του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Και πολλοί είναι τσακισμένοι από τις απογοητεύσεις της ζωής.
Στο Νεφί Γ΄ 18:32 διαβάζουμε: «Παρά ταύτα, δεν θα τον εκδιώξετε από τις συναγωγές σας ή τους τόπους λατρείας σας, επειδή σε αυτούς θα εξακολουθήσετε να τελείτε τη διακονία σας, επειδή δεν ξέρετε μήπως μετανοήσουν και επιστρέψουν, και έλθουν προς εμένα με πλήρη πρόθεση καρδιάς, και θα τους θεραπεύσω, και εσείς θα είστε το μέσο που θα φέρει σε αυτούς τη σωτηρία».
Μπορείτε να φαντασθείτε μια πιο συναρπαστική ευλογία, να συνεργαζόμαστε με τον Σωτήρα για να θεραπεύουμε τα βάσανα των γύρω μας και να αποτελούμε όργανο στη σωτηρία τους;
Πριν από λίγο καιρό πήγα να επισκεφθώ τον γιο μου, ο οποίος σπούδαζε στο Ρέξμπουργκ του Άινταχο. Εκείνος, η σύζυγός του κι εγώ πήγαμε για δείπνο σε ένα εστιατόριο, όπου οι άνθρωποι στέκονταν στη σειρά για να τους σερβίρουν. Ήταν γεμάτο μαθητές, ενθουσιασμένους για την αποφοίτηση και το τέλος του τριμήνου. Παρατήρησα μία νεαρή κοπέλα να εισέρχεται μόνη της και έμοιαζε κάπως μοναχική και επιβεβαρημένη από τον θόρυβο και τη δραστηριότητα γύρω της. Ένιωσα την προτροπή να την προσκαλέσω να καθίσει μαζί μας. Καθώς πήρε το φαγητό της, πέρασε από εμάς και πήγαινε προς ένα τραπέζι μόνη της. Προς στιγμήν σκέφθηκα: «Ω, θα σκεφθεί ότι είμαι περίεργος αν την προσκαλέσω να καθίσει μαζί μας» και άφησα την προτροπή να περάσει. Θυμάμαι που ξύπνησα περίπου στις 2:30 π.μ. το επόμενο πρωί σκεπτόμενος: «Κι αν πράγματι χρειαζόταν τη βοήθεια και τη φιλία μας;» Σηκώθηκα από το κρεβάτι και γονάτισα και προσευχήθηκα ώστε κάποιος άλλος να τη βοηθούσε εκεί όπου εγώ είχα αποτύχει. Απεφάσισα επίσης τότε ότι θα προσπαθούσα να μην αφήσω ποτέ να χαθούν τέτοιες προτροπές ή ευκαιρίες να ανυψώσω πνευματικώς κάποιον άλλον.
Προσκαλώ όλους μας να προσεγγίζουμε τους άλλους σε κάθε ευκαιρία, να ανυψώνουμε πνευματικώς, να ενδυναμώνουμε και να τελούμε διακονία με αγάπη. Κάνοντάς το, εκπληρώνουμε την ιερή διαθήκη που συνήψαμε στη βάπτιση να στεκόμαστε ως μάρτυς Του, να είμαστε τα χέρια Του στην ίαση αυτών που είναι σε ανάγκη.