Η πρόσκληση ενός φίλου

Η πρόσκληση ενός φίλου

Η ιστορία μου αρχίζει τον Οκτώβριο του 2012 , όταν εγώ και η κοπέλα μου χωρίσαμε. Ο χωρισμός μας με στεναχώρησε τόσο πολύ, που αρρώστησα. Χωρίς να ξέρω τι να κάνω, άρχισα να προσεύχομαι στο Θεό με τον δικό μου τρόπο για να με βοηθήσει. Προσευχόμουν, αλλά χωρίς πραγματική πρόθεση. Μερικές φορές συλλογιζόμουν την σημασία της ζωής. Αισθανόμουν καλά εκείνες τις στιγμές, γιατί ένιωθα το Άγιο Πνεύμα, όμως εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα το ρόλο του Παράκλητου. Έτσι άρχισα να συζητώ τα προβλήματά μου με τον φίλο μου που ήταν μέλος της εκκλησίας και είχε υπηρετήσει ως ιεραπόστολος. Με προσκάλεσε στην εκκλησία και του απάντησα ότι μια μέρα θα ερχόμουν. Με σύστησε σε μερικά άλλα άτομα που ήταν από την Εκκλησία και στη συνέχεια πήρα την απόφαση να πάω. Η πρώτη μου Κυριακή ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, εντυπωσιάστηκα πολύ από την γνώση των μελών για τον Σωτήρα μας.

Μετά από μερικούς μήνες, η μητέρα μου άρχισε να στεναχωριέται μαζί μου γιατί κάθε Κυριακή ξυπνούσα νωρίς και πήγαινα στην εκκλησία, είπε ότι τρελάθηκα, επειδή ποτέ δεν μου άρεσε στο παρελθόν να πηγαίνω στην Καθολική Εκκλησία. Η αντίθεσή της σε αυτό που έκανα έγινε εντονότερη και τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Όμως, διάβαζα το βιβλίο του Μόρμον και προσευχόμουν κάθε μέρα. Προσευχόμουν με πραγματική πρόθεση και ειλικρίνεια, ώστε να μάθω αν το Βιβλίο του Μόρμον είναι αληθινό (βλέπε Μορόνι 10:4-5). Εκείνη την εποχή δεν είχα άλλους στόχους και σκοπούς, μόνο  ήθελα να ξέρω το θέλημα του Θεού για να το κάνω. Όταν προσευχόμουν  ένιωθα στο στήθος μου ένα έντονα ζεστό αίσθημα. Τότε δεν καταλάβαινα ότι αυτό σήμαινε ότι το βιβλίο του Μόρμον ήταν αληθινό. Απέδιδα αυτό τη ζεστασιά που ένιωθα σε αρρώστια. Παρόλ’αυτά ο χρόνος περνούσε χαρούμενα και άρχισα να είμαι ευτυχισμένος και πάλι.

Κάποια στιγμή, νιώθοντας συνεχώς το ίδιο αίσθημα καθώς προσευχόμουν για το Βιβλίο του Μόρμον, κατάλαβα ότι αυτό είναι αληθινό και ότι έπρεπε να βαπτιστώ. Είπα στους γονείς μου μια εβδομάδα πριν τη βάπτισή μου για την απόφασή μου να γίνω μέλος της  Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Με κοίταξαν σαν να ήταν το τέλος του κόσμου, άρχισαν να φωνάζουν και να κλαίνε. Μου είπαν ότι αν ήθελα να βαπτιστώ, θα έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Μου είπαν ότι δεν θα ήμουν ο γιός τους πια αν βαφτίζόμουν, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να βαφτιστώ και συνέχιζα να τηρώ τις εντολές, να πηγαίνω στην εκκλησία και να μαθαίνω από τους ιεραποστόλους. Ακόμη και με όλη αυτή την αντίδραση, ήθελα να βαφτιστώ.

Βαφτίστηκα την 24 Ιουνίου 2013 και από τότε η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο. Οι γονείς μου και η αδελφή μου προσχώρησαν στην εκκλησία περίπου ένα χρόνο μετά. Είμαι τώρα ιεραπόστολος στην Ελλάδα και η ζωή μου συνεχίζει να είναι ευλογημένη.

Ο Πρεσβύτερος Μπρούνο Περέιρα είναι από την Πορτογαλία, και τώρα υπηρετεί ως ιεραπόστολος στην Ιεραποστολή Αθηνών Ελλάδος.

Ο Πρεσβύτερος Μπρούνο Περέιρα είναι από την Πορτογαλία, και τώρα υπηρετεί ως ιεραπόστολος στην Ιεραποστολή Αθηνών Ελλάδος.